Çarşıya çıkmak diye bir şey vardı yaşantımızda, kayboldu. Fethiye’nin konut gelişim alanında kendisine yer bulan çarşı, gününü teraslarda, balkonlarda, ağaç ve güneş şemsiyeleri altında geçirmeye alışkın Fethiyeli için yeni bir odak, kente ait yüzey parçasının, yoğunlukla kentlinin kullanımına sunulduğu bir öneridir.

Çarşı, mimari bir çözümden öte Fethiye güneşinin ısıttığı, rüzgârının estiği, gökyüzünün örttüğü mekânların deneyimlemesidir. Öneri, eski zamanların çarşıları kadar kentliye ait, gölgeli, avlulu, serin terasları olan bir kent boşluğu vaat etmektedir. Yine sözü edilen çarşı geleneğinden hareket edilerek, boşlukların etrafında bağımsız olarak çalışabilen mekânlar kurgulanmıştır.